Dag 4 : Lago Agrio

Het was zover,  we vlogen naar Lago Agrio, de geboortestreek van Carlito. Een klein stadje midden in de Amazone, waar nog steeds bijna alles om olie draait. Maar de stad is ondertussen wel heel wat groter en chaotischer geworden.

We waren nog niet uitgepakt en we werden al terug naar de balie geroepen omdat er een vrouw ons stond op te wachten. Groot was onze verbazing om daar Kelly te zien. Kelly Jordan was een van de begeleidsters in het weeshuis, die ons in 2003 heeft ontvangen en de overdracht mee heeft begeleid. We hadden zelf maandenlang contact met haar proberen te maken, maar dit was ons niet gelukt. Maar gelukkig had Angel, de toenmalige directeur van het weeshuis, haar wel kunnen bereiken.  Maar Kelly was niet alleen, ook Walter een missionaris vanuit Kenia was meegekomen om als vertaler te fungeren.  Walter bezoekt regelmatig de diverse dorpen langs de rivier en hij kwam ons ook melden dat ze de natuurlijke moeder van Carlito en de familie alsnog hebben kunnen traceren.

Onze verbazing werd nog groter, want ze waren ook al volop bezig om voor morgen een bezoek naar dit dorp te organiseren.  Dit was even slikken voor Carlito en voor ons allemaal, want na maandenlang vergeefs zoeken hadden we er ons al bij neergelegd dat we enkel Angel zouden zien. Maar we grijpen deze kans met beide handen aan, ook al weten we niet waar we gaan eindigen. 

Omdat Walter zelf niet mee kan, had Kelly ondertussen een van haar collega’s gevraagd om als vertaler te fungeren, daar mijn (ons) Spaans toch nog onvoldoende blijkt. Tobia een Italiaan die in Lago Agrio zijn burgerdienst doet zal morgen ook mee naar het geboortedorp van Carlito reizen.

Daar Angel nog aan het werk was had Kelly en Tobia ons meegenomen naar het voormalige weeshuis. De huidige bewoonsters, 3 nonnen,  waren zo vriendelijk om ons terug in het gebouw rond te leiden en ze hadden ook veel interesse in de adoptie-geschiedenis van Carlito.   Ook de foto’s van Carlito die we, tijdens de adoptie, van het weeshuis hadden gekregen, werden goed bekeken.  Ze vonden het wel jammer dat Carlito geen Spaans kon, of Quicha, maar hij moest beloven dit bij een volgend bezoek onder de knie te krijgen.   

Ook zijn we nog even naar een lokaal ecologisch reservaat gegaan om daar met een kano op het meer naar de lokale fauna en flora te gaan kijken.  De topattractie, de Anaconda hebben we jammer genoeg (of gelukkig) niet gezien.

Nadien nog even de stad terug in om drank en eten te kopen voor morgen, want we gaan een ganse dag op stap zijn met auto en boot om de geboortegrond van Carlito te kunnen zien. Met een bang hartje kropen we vroeg in bed.