Dag 5 : Llana Allpa (Tierra Negra)

Na een onrustige en veel te korte nacht stonden we om 06u00 klaar om een stap in het duister te wagen.  Angel, Kelly en Tobia waren ook van de partij. Niet enkel als tolk, maar ook om als tussenpersonen te fungeren tijdens de ontmoeting, waarvoor we zeer dankbaar waren.

Er wachtte ons een rit van 2 uren over verharde en onverharde wegen voordat we bij het rivierdorpje San Roque aaankwamen.  Daar stapten we over in grote gemotoriseerde kano om de rivier Aguarico nog af te varen. Tijdens deze heenreis vernamen we van Kelly en Tobia dat pas gisteren echt alles in plooi gevallen was. Missionaris Walter had een lokale bewoner van het dorp kunnen bereiken en was alzo te weten gekomen dat Ana Tapuy nog effectief in het dorp Llana Allpa woonachtig was.

Na zo’n uurtje varen werden we op het water tegengehouden door een andere kano vol met lokale bewoners. Bleek dat de komst van Carlito zich ook als een lopend vuurtje aldaar had verspreid. Een van de opvarenden was de dochter van de moeder waar Carlito eventjes had verbleven,  voordat hij in het ziekenhuis was beland. Ze kon zelf ook nog Carlito herinneren en moest zeker een foto hebben om aan haar moeder te tonen die momenteel niet in het dorp was. 

Na deze korte, maar hartelijk begroeting, zagen we iets later het dorp waar we 16 jaar geleden als eens op bezoek waren geweest.  Iets voorbij het dorp waren enkele kinderen op de oever aan het spelen en onze schipper gaf aan dat we daar aan wal zouden gaan.  

En dan was het zover. Aan het huis zagen we de biologische moeder van Carlito staan.  Natuurlijk werd gevraagd of we aldaar welkom waren en gelukkig gaf ze aan dat dit geen probleem was. De begroeting en ontmoeting valt moeilijk onder woorden te brengen, want voor iedereen was dit een zeer emotioneel iets. Zowel Carlito als Ana waren zeer onwennig, wat zeer begrijpelijk was, maar je zag aan beiden dat ze toch blij waren dat deze eerste stap gezet werd. De kinderen die op de oever aan het spelen waren, waren ook kinderen van Ana en Marco, haar huidige man.  Samen hebben ze 6 kinderen en Anne had ook nog 2 kinderen uit een vorig huwelijk, die niet meer thuis wonen, wat maakt dat Carlito er nu ineens 4 halfbroers en 4 halfzussen erbij heeft.  Met name : Yulisa, Shakira, Kelly, Lupe, Anthony, Cabiru, Marco en David.

We kregen ook een rondleiding op hun kleine plantage, want ze zijn volledig zelfvoorzienend, waar we enkele onbekende fruitsoorten hebben mogen proeven.  Ondertussen hadden ze ook de lokale drank klaargezet. Chica, gemaakt van gefermenteerde Yuca planten.  Niet direct ons ding, maar uit beleefdheid (en ook uit interesse) hebben we dit opgedronken.

Ondertussen zag je de kinderen met grote ogen naar Carlito kijken en de eerste non verbale communicatie op gang komen.  Carlito liet enkele foto’s van zichzelf zien en uit hun commentaar kon hij uitmaken dat ze zijn haar toch wel wat te lang vonden. 

Toen de schipper aangaf dat het tijd was om terug te vertrekken werden nog telefoonnummers uitgewisseld, want er is daar geen andere communicatie mogelijk,  om toch met elkaar in contact te blijven.  Het afscheid was natuurlijk opnieuw emotioneel, maar een nieuwe weg ligt nu open voor beide partijen.

Toen we ’s avonds terug in het hotel aankwamen hebben we Kelly , Angel en Tobia uitgebreid bedankt voor hun belangeloze inzet om dit alles alsnog mogelijk te maken. Ook wisten ze ons te vertellen dat Magdalena nog even zou langskomen.  Magdalena was een van de kloosterzusters die in het weeshuis werkte, toen Carlito daar werd geplaatst. De foto’s van toen en enkele foto’s van zijn verdere jaren in België werden uitvoerig besproken.  Herinneringen werden opgehaald en met de hulp van de online vertaler van Google konden we nog een leuk gesprek voeren.

Moe, maar meer dan voldaan konden we naar bed.