Dag 7 : Quilotoa

Onze eerste aardbeving.  Op zich niets spectaculair, maar om 01u23 hoorde Nadine als ikzelf het vensterglas in de ramenkozijnen trillen.  Eerst dachten we dat het van iets anders kwam, maar na verder onderzoek op het internet was er toch een kleine aardbeving geweest.  In Ecuador blijkt dit veelvuldig voor te komen, dus geen paniek.

Het was wederom vroeg dag, daar we nog enkele uren moesten rijden om het kratermeer van Quilotoa te bereiken. Nadine was wat ziek, dus bleef ze een dag in het hotel om terug op plooi te geraken.  

Onze eerste stop was de Canon De Rio Toachi, een ravijn die gevormd was door gletsjerwater van een nabijgelegen vulkaan.

In Quilotoa waren we bij de eerste bezoekers in het dorpje, want de vele souvenirwinkeltjes hostels en restaurants  waren nog niet open. Bovenaan hadden we een adembenemend uitzicht over het wondermooie kratermeer dat een groen/gele schijn heeft vanwege de zwavel die nog steeds uit de bodem komt opborrelen. Het is nog mooier dan we jullie op foto’s kunnen laten zien. Natuurlijk wilden we dit ook beneden bekijken, dus we zijn met volle moed naar beneden gegaan … en geschoven.  Na een welverdiend drankje hebben we ook enkele kajaks gehuurd om even op het meer te peddelen en goed rond te kunnen kijken naar de schitterende omgeving.  

Nadien moesten we nog terug naar boven, maar je voelt direct dat je op grote hoogte zit (= 3700 meter), dus de keuze was snel gemaakt.  Op de luie manier terug naar boven met de muilezels die de lokale bevolking daar uitbaat. Ewart was duidelijk de sportiefste want hij heeft deze beklimming toch te voet gedaan.  

Na de lunch boven, konden we de winkels niet voorbij zonder iets te kopen, maar we zien dit als steun voor de lokale bevolking.

In de vooravond nog een uitgebreide wandeling gemaakt in de stad Latacunga, die nu vol leven was. Na het eten wat gezelschapsspelletjes gespeeld, omdat het ’s avonds niet aangeraden is om nog in de stad rond te dwalen. Kwestie van geen problemen te zoeken.